تلألو نور

و کاش توان دستانم قوت می گرفت و می توانستم تو را در همان دنیای کودکانه جاودانه سازم تا هم سفر روزهای زندگیم باشی؛ اما تو بزرگ می شدی، بی آن که بتوانم توشه ای از کودکی ات برگیرم. صد بار پا گرفتی در دست های بازی تا بیابی و خویش را نبازی و پیغام افتادن ها و برخاستن ها را دیدی و آزمودی و هر کس که به گونه ای باخت پا از میدان بیرون نکشیدی، گفتی: «راز خلقت در دست های دنیاست!»