مشق عشق

مادر هنوز هم این سنت را رعایت می ­کند. هر سال همان دسته­ ی عزاداری که تو به راه می ­انداختی به خانه می ­آیند و مادر برای همه­ ی آن­ها شیر آماده می ­کند. نذر بودن تو، نذر داشتن پسری چونان تو؛ پسری که برایش مایه ­ی فخر و نازش بود. چقدر به داشتن تو می ­بالیدند و می ­بالند، به داشتن پسری که همیشه سربلندشان می ­کرد. نمی­ دانم چه چیز باعث این همه شور و شوق و علاقه­ ی تو شده است. چه چیز باعث شده است که تو بی­م حابا بتازی به سمتی که پایانش برای آدمی مرگ است و مرگ. ولی این مرگ از جنس دیگری است، از جنس جاده هایی که به آسمان می­ رسند.