آبی به رنگ لبخند

وقتی او را نشسته ديدم، شوخی ­ام گل كرد و گفتم: «داوود داداش دو ساعته به من مي­گی كه آقا سيد تعريفت رو كرده، نمی ­ترسم و از اين  حرف­ها، اين­ ها رو به من می ­گی، حالا خودت نشستی! حالا كه چيزی نشده ميی ريم جلو، پاشو بيا.» وقتی برگشتم، نگاهم روی صورت داوود خيره ماند. عينك داوود خرد شده روی زمين بود و از بغل صورتش خون فواره می ­زد، ترسيده بودم، دستانم داشت می ­لرزيد؛ بلند فرياد زدم: «يا حسين» و به سرعت دويدم. گلوله­ سيمونف بود، طوری كه از آن طرف سرش بيرون زده بود...