شوق رهایی

تنها ادعای عشق تو را کافی نبود، چراکه هنوز روی لب هایت ردپای «ربّنا» جا مانده بود و زخم پیشانی ات گواه این مدّعا. پیشانی ای که همیشه بندگی را به سجده می رفت و عجین بود با خاک و خاکساری و چه مردانه در رفعت اراده به سرخی نشست تا نشان خلوص و بزرگی تو باشد. تو از حضیض خاک بر اوج افلاک نشستی و من این گونه....