شکوه صبوری

پریسا که آمد، زندگی رنگ دیگری به خود گرفت. با آمدن او تو هم کودک شده بودی و با زبان او حرف می زدی، با پای او راه می رفتی و خوب یادم هست که می گفتی: اگر این کودک پسر بود تا این حد دوستش نمی داشتم! ولی نمی دانم که چرا زودتر معنای رفتن هایت را نفهمیدم. در ازدحام ثانیه ها وقتی به کوچه ی خلوت دلم سر می زنم، عقربه های ساعت با چرخشی سهمگین مرا به عقب می رانند...