ندبه های دلتنگی

با اشتیاق پیراهن را از دستت می گیرم، تا برای فردا بشویم. ناگهان از مقابلم محو می شوی. گوشه‌ای از اتاق می نشینم،‌ تنهایی امانم را بریده، پیری‌، تنها و بی کسم یافته و عصای دستی ندارم. لبخند خشکی بر روی لب های ترک برداشته ام می نشیند. نمی دانم چقدر عکس توی تاقچه زیباست...