اُوبا

خانم جان می ­گفت هرگز ندیده اُوبا گریه کند، حتی وقتی جنازه حمید را گذاشتند مقابلش. دستش را به زانو گرفت. از جایش بلند شد. رفت اتاق خودشان. زن­ ها شیون کردند. یکی از مردها سرشان غُر زد که ساکت باشند و فاتحه بخوانند. کسی صدای شیون اُوبا را نشنید. خط زیر چشم ­هایش جا باز کرد برای خودش. سوی چشم­ هایش کدر شد. تنش لنگر انداخت. اُوبا از همان روزها سنگین شد. آرام بود. مهربانی که می­ کرد، لبخندی محو و گرم گوشه لبش می نشست. تکبّر نداشت. اخم نداشت. طلبکاری هم نداشت. هیچ وقت کسی از زن­ ها نشنید اُوبا از بخت بدش گله کند.