اگر پروانه بودم می پریدم

و گفتم: «الو... الو... قطع نكن.» گفت: «چيه؟» گفتم: «بعضی از سربازها را در جبهه ديده­ ام كه سواد كافی و يا درست و حسابی ندارند. وقتی به خانه­ شان نامه مي نويسند هميشه اين شعر را مي ­نويسند كه: 

«اگر پروانه بودم می ­پريدم             

سر ساعت به خدمت می رسيدم.» 

خنديد و ادامه داد: 

«ولی پروانه ­ام بالی ندارم              

سر ساعت به خدمت وقت ندارم!»

هر دو خندیديم و به ناچار گوشی را گذاشتيم...