عروج شمس

نمی توانستم یک جا بند شوم. مثل مرغ پر کنده ای بودم که آرام و قرار نداشتم. بچه ها خبر دادند که می آیی. پابرهنه دویدم. انحنای کوچه را که پیچیدم، بی درنگ آغوش گشودم. تو بودی با پایی شکسته و چوبی زیر بغل. پاهایم سست شد و توان ایستادن از کف دادم. چشمانم سیاهی رفت.

- مادر تو اینجایی؟!

- مادر به فدای خاک پایت، من همیشه اینجایم. تا برسی و بفهمهم که زخمت عمیق، نصف عمر شدم...