تَلّ شقایق

... همه جا را دید می زد. ماشین را به کنار هدایت کردم و با پایم آرام پدال ترمز را فشردم. 

این یعنی دیگر آخر خط است.

وقتی به جای شقایق های سرخ، برج های خاکستری سیمانی، دیدگانم را آزرد، تازه گرمای اشک را روی گونه های مادربزرگ حس کردم. دستم را گرفت و به سوی یک ساختمان نیمه کاره به راه افتاد. زیر لب چیزی زمزمه می کرد. یک آن چشمش را از ساختمان بر گرفت و تندی مرا پایید.

- همین جاست رویا جان. تَلّ شقایق.