آن سوی آسمان (4)

در میان زخم­ های پیکرت نوری پیداست که نشان از خلوصی جاودانه دارد. نمی­ دانم کدام ترکش پیراهنت را به خون سرخ طهارت داد و کدام گلوله امضای پایان بر صفحه­ زندگی ­ات نگاشت که این­ گونه مردانه پشت پا به دنیا زدی و خویشتن را در لحظه­ های ابدی عشق جاری ساختی. پیکرت از دور پیداست که به سوی روستا بازمی ­گردد و شاخه ­های سیب به احترام آمدنت قد خم کرده ­اند و سروها در استواری گام ­هایت مسیر آسمان را جست­جو می ­کنند.