آن سوی آسمان (3)

کم­ کم آواز سنج ­ها خاموش می ­شوند و مردی میان معرکه دستی به یال اسب می­ کشد و عاشورا آغاز می­ شود. هیئت­ های زنجیرزنی یکی یکی از راه می ­رسند و غباری همراه باد معرکه را فرامی ­گیرد. تمام ذهنم درگیر آن مردی است که مَشکی خالی را به دوش می­ کشد و دستانش در زیر عبا پنهان گشته است. گویی قرار است پروازی به سوی آسمان آغاز کند و یا در میان معرکه، خویشتن را فدای خیمه­ های سوخته گرداند. تمام این صحنه چون مکتبی در خیالم رد می­ شود و از پشت حصار زمان سری به سوی میدان­ های جبهه می ­زنم.