لبخندت را به من بده

کاغذها را مرتب کرد. چند بیتی برای خودش خواند. حالا دیگر بهتر از گذشته شعر می­ گفت. مادر لبخندی زد و شعرهای او را تأیید کرد. ته دلش خیلی خوشحال بود، اما هنوز به دنبال واژه­ های بهتری برای شعرهایش می ­گشت.

ایازآقا به بازار نرفته بود و داشت حساب و کتاب­های دیروز را بررسی می­ کرد. محمدابراهیم کنار دست پدر نشست.

ـ می ­تونم ماشین شما رو قرض بگیرم؟

ـ برای چی؟ جایی می­ خوای بری؟

ـ راستش رو بخواید می ­خوام باهاش برم تظاهرات.

ـ با ماشین بری تظاهرات؟!