صدای خیس پرواز

لباسش از آرنج پاره شده بود. با گوشه­ دست عرق­ش را پاک کرد. تازه سوز خمپاره فروکش کرده بود. هنوز گرد و خاک امان از چشم­ ها می ­برید. داشت به سرعت به طرف چادر فرماندهی می­ رفت که دستی را روی شانه­ اش احساس کرد.

ـ خسته نباشی دلاور!

برگشت. فتح ­الله بود. بعد از آن همه خستگی و آتش بازی دشمن دیدن فتح­ الله برای مهدی مثل پیدا کردن آب خنک در دل بیابان بود.

ـ کجایی مؤمن؟ زیر این گلوله ها چی کار می ­کنی؟

ـ اومدم ببینمت. شاید رفتم مرخصی. خودت که مادرتو می­ شناسی. حتماً میاد یه سراغی ازت بگیره...