کما در ساعت بمباران

حسن در ردیف اول نشسته بود و به بقیه می­ گفت هر کی شلوغ کند، او را به فلک می­ بندند. مثل دایی ­هایش درشت هیکل بود و وقتی حرف می ­زد، صدایش خش داشت. حرف های حسن بقیه را می ­ترساند. آن­قدر گفت و گفت تا اینکه، علی که جثه ­ای نحیف و لاغر داشت، زد زیر گریه. خلیل هم ترسیده بود، اما وقتی گریه ­ی علی را دید، از روی نیمکت بلند شد و گفت: کی گفته بچه ­ها رو فلک می­ کنن؟ حسن که فکر نمی ­کرد کسی روی حرفش، حرف بزند، نگاهی به او انداخت و مِن و مِن­ کنان گفت: آقاجونم، آقاجونم می ­گه... کف پایش را بالا آورد و ادامه داد:... با چوب تَر می ­زنن زیر پای آدم. اونقد می­ زنن تا خونش دربیاد.