دردانه های جاوید

نزدیک ظهر است. هیئت­های عزاداری صف­های نماز را تشکیل داده ­اند. ناگهان صدای گلوله­ ای پیکرت را به خاک می ­اندازد. کم­ کم صدای طبل­ها و سنج­ها بلند می­ شود. شهادت دور چشم­هایت حلقه می­ زند. خویشتن را در مرزها سپر کرده ­ای تا هیئت­ها نمازشان را با آرامش خاطر بخوانند. این بار برای قامت رشیدت نوحه خواهیم خواند و تو را همراه با شهیدان کربلا خواهیم گریست. شهادت، اغراق نیست بلکه حقیقت محض است.