طعم گس زندگی

آن روز هم تمام شد و شب خیلی زود از راه رسید. باز هم شب. باز هم بی­ خوابی. ترانه در طول شب فقط کابوس می­ دید. به هر زحمتی که بود، آن شب را هم صبح کرد. از خواب که برخاست، مادرش در حال خوردن صبحانه بود. خورشید از پنجره­ ی بزرگ اتاق به درون می­ تابید و کف چوبی اتاق را روشن کرده بود. با دیدن ترانه، تبسم ملایمی بر لبان مادرش نقش بست و چشمانش برقی زد. روبه ­رویش نشست و با عشق به چشمان خسته ­اش خیره شد. مدتی طولانی بود که مشغول خوردن صبحانه بود. دست­هایش را چنان تکان می­ داد که گویی برای نخستین بار است که استفاده از آن­ ها را یاد می­ گیرد. نمی­ توانست قاشق را درست در دستش کنترل کند. دست ­های نحیفش بی ­رمق و کم ­قدرت بودند، با این حال او تسلیم نمی­ شد و تمام تلاشش را می­ کرد. انگشتانش می ­لرزیدند. او قبل از اینکه غذایش را خوب بجود، آن را می ­بلعید.