برزخی ها گاهی به زمین می آیند

دستش را گرفتم و او را با خودم از دیوار رد کردم. او تنها کسی بود که مرا می­ دید و تنها کسی که می ­توانست در لحظات بحرانی که پیش رو داشتم کنارم باشد. با کمی تجسس در خانه او متوجه شدم که بیشتر از هفت سال است که سرگردان است و هنوز نتوانسته مادرش را ترک کند.

اسمش کمیل بود و من احساس کردم مدت­هاست نخوابیده. راست می­ گفت، مادرش حسابی شکسته شده بود اما هنوز برای او لالایی می ­خواند و همین صدای لالایی، او را در آن خانه نگه داشته بود. در حالی که هرگز با لالاییِ مادرش نمی­ خوابید. وقتی در خانه­ ی آن­ها تجسس مي ­كردم صدایِ ناله­ مادرش كه حالا بعد از گذشت هفت سال بيشتر شبيه لالايی نجوا مي شد روحم را زخمی كرد و در حالي كه به مادرم فکر می­ کردم به خدا پناه بردم و بعد با خودم تصور کردم حالا باید بدن این پسر بچه پر از زخم باشد.