مسافران ملکوت

لحظه ی ایستادنش را خوب به یاد دارم که چگونه در شکفتن نگاه ها رشد نمود و بی اشاره ی دستی آواز رویش سر داد. هنوز پنجمین بهار عمر را سپری نکرده بود که قرآن را به صوت حزین خواند. تو گویی گرمای صوت او شب های سرد زمستان را چون شعله ای روشن و برگ های خسته ی پاییز را مرهم گشت و اکنون روح صیقل یافته ی محمّد در تلألو نور قرآن او را در آموختن قرآن به دیگر بچه ها پویا تر کرده بود. گویی که پدر سال ها منتظر بود تا محمّد بیاید و به او قرآن بیاموزد تا با صوت او زمین آرام گیرد و آسمان سینه خراشد.