عبور بی نشان

هوا گرگ و میش است و صدای مؤذن روستا در سایه روشن آسمان گم. دلم می خواهد اولین لحظه های طلوع آفتاب را ببینم. نذر کرده ام که آفتاب را فدای خنده های دلنشین تو کنم تا نذرم بهترین باشد. نگاهت می کنم آرام و ساکت خوابیده ای! و غبار معصومیت غریبی تو را در حصار گرفته است. چندی است که از آمدنت می گذرد. هوا ابری بود مثل دل امروز من. و گریستم تمام عقده های انسانی را در نگاه اول تا ذره ای کدورت در قلبم نماند که بخواهد جای تو را بگیرد.