حکایت عشق

اول بهمن است و بهمن در آغوش مادر. شاید این بار بعد از بیدارشدن درد کرختی دست و پایش را حس نکند. شاید دیگر مروارید اشک هایش در رفتن دوست و همرزمش بر روی گونه ها یخ نبندد و شاید این بار با دیدن مادری که بر پیشانی فرزندش بوسه می زند و آب پشت سرش می پاشد، دلش نلرزیده و بهانه ی مرا نگیرد! و من امروز او را از بهمن می گیرم. ببین چه پاک و معصوم خوابیده، درست مثل روزی که از مادر زاده شد. گویا  لحظه های اجابت رسیده بود و طاق آسمان کوتاه. دست که دراز کردم یوسف گمشده ام را یافتم.